Sabi ni Dok, babalik daw ako pagkatapos ng dalawang linggo. Subalit sa tindi ng makapangyarihang pwersa ng katamaran na bumalot sa aking katauhan noong nakaraang mga araw ay hindi ko sinipot si Dok. Ngayon ko lang naisipang magparamdam kay Dok, isang buwan na ang matuling lumipas simula nang makalabas ako ng ospital.
Biyernes.Binabagtas ng sinasakyang taxi ang kahabaan ng Ayala Avenue. Mabuti na lang at bahagyang tumigil si Juaning sa paghahasik ng lagim sa kapaligiran at malaya akong nakalabas ng bahay. Ilang araw na rin kasi akong apektado sa hagupit ni Juaning sa pagpasok sa opisina at maging sa pag-uwi.
Saturday, July 30, 2011
Friday, July 29, 2011
Ang Azkals at Ako
Nagising ako. Tingin sa oras. Nagmamadaling tinungo ang banyo. Magiging anim na ang late ko sa buwan ng Hulyo kapag babagal-bagal pa ako. Wala pa namang nati-terminate dahil late sa team namin. Ayokong ako ang una, umpisa at simula. Tumunog naman ang alarm clock sa tamang oras. Pinatay ko lang. Tapos balik tulog ulit. Masarap kayang matulog nitong tag-ulan.
Sira ang koneksyon ng tubig namin. Kaya pala walang tumatagas na tubig sa gripo nang binuksan ko. Kung kelan nagmamadali, saka naman nangyayari ang ganitong mga eksena. Naalala ko pala, naikwento sa akin, nasira pala ng makulit na batang naglalaro sa labas ng apartment ang tubo ng gripo kahapon. Kung anong mahika ang ginawa ng bubuwit na ‘yon at nagawang sirain ang tubo, ay hindi ko na inaalam pa. Sa kasamaang palad, koneksyon lang namin ang apektado. At ang pamilya ng batang ‘yon ay hindi man lang nagkusa na tawagin ang tagapangasiwa ng tubig para ipaalam ang kaganapan. Wala silang pakiaalam dahil hindi naman sila apektado. Mabuti naman at dumating na rin ang tubero na mag-aayos na ipinatawag pa ng kasamahan ko sa apartment.Ilang saglit lang ay ayos na ang lahat.
Naka-bihis na ako. Handa namang suungin ang isa na namang malagim na gabi sa opisina. Gabi. Oo alas singko ng hapon ang pasok ko. Weird na sched. Halos isumpa ko ang iskedyul na ito. Pero nagawa ko namang magtiis sa loob ng dalawang taon. Pero di bale, huling labingdalawang gabing pagpupuyat na lang ang mararanasan ko. At sa August 16, magbabago na ang takbo ng buhay ko. Mamumuhay ako ng normal nang naaayon sa nararapat. Makakapanood na ako ng mga teleserye sa gabi. Makakapunta na ako sa mga malls kapag uwian. At marami pang pagbabago na excited na akong mangyari.
Dahil sa hirap ng buhay,nangako ako sa sarili kong magtitipid muna. Subalit sa pagkakataong ito na ilang minuto na lang ang nalalabi at siguradong late na ako, kinalimutan ko muna ang pangakong ‘yon. Bukas ko na lang muling ipapatupad. Pumara ako ng Taxi na maghahatid sa akin sa trabaho.
DZMM ang istasyon na pinakikinggan ni manong Taxi Driver. Si Karen Davila ang nagsasalita. Saka ko lang nalaman, may laro pala ngayon ng football ang pambato nating mga Pinoy sa larangan ng football, ang Azkals laban sa Kuwait Al-Azraq. Sa totoo lang,ngayong taon ko lang narinig ang tungkol sa football team ng Pinas, at ang Azkals nga. Marami silang fans. Pati si Manong driver ay halatang fan din.
Ayon sa balita, na maigi ko namang pinakikinggan, dahil aaminin kong gaya ng marami d’yan, fan din ako ng Azkals,patuloy daw sa pagdagsa ang mga tao sa Rizal Memorial stadium at may iba’t ibang grupo ng kabataan na may kanya-kanyang gimik para ipakita ang kanilang suporta sa Philippine Football Team Azkals. May iba daw na nakasuot ng puting t-shirt at face paint. Sobra din daw ang trapik sa mga kalsadang malapit sa stadium.
Habang binabagtas ng taxi ang daang bawat kanto ay may stoplight, naisip ko na kahit one time lang ay masilayan ko man lang ang Azkals. Makapagpa-piktyur man lang. Pero muk’ang malabong mangyari ‘to sa hectic ng schedule ko (parang showbiz lang).
At nakarating ako sa opis. Hindi ako late.
Break Time. Tumakas-takas. Pasulyap-sulyap sa TV sa pantry. Halos lahat ata ng tv sa building na ‘yon ay ang laban ng Azkals ang pinapanood. Green vs. White.
Hindi ko napanood ng buo ang laro. Kelangang bumalik sa trabaho. Hanggang sa huli, nalaman kong talo ang manok natin.
Ayos lang ‘yon. Sportsmanship.
Sira ang koneksyon ng tubig namin. Kaya pala walang tumatagas na tubig sa gripo nang binuksan ko. Kung kelan nagmamadali, saka naman nangyayari ang ganitong mga eksena. Naalala ko pala, naikwento sa akin, nasira pala ng makulit na batang naglalaro sa labas ng apartment ang tubo ng gripo kahapon. Kung anong mahika ang ginawa ng bubuwit na ‘yon at nagawang sirain ang tubo, ay hindi ko na inaalam pa. Sa kasamaang palad, koneksyon lang namin ang apektado. At ang pamilya ng batang ‘yon ay hindi man lang nagkusa na tawagin ang tagapangasiwa ng tubig para ipaalam ang kaganapan. Wala silang pakiaalam dahil hindi naman sila apektado. Mabuti naman at dumating na rin ang tubero na mag-aayos na ipinatawag pa ng kasamahan ko sa apartment.Ilang saglit lang ay ayos na ang lahat.
Naka-bihis na ako. Handa namang suungin ang isa na namang malagim na gabi sa opisina. Gabi. Oo alas singko ng hapon ang pasok ko. Weird na sched. Halos isumpa ko ang iskedyul na ito. Pero nagawa ko namang magtiis sa loob ng dalawang taon. Pero di bale, huling labingdalawang gabing pagpupuyat na lang ang mararanasan ko. At sa August 16, magbabago na ang takbo ng buhay ko. Mamumuhay ako ng normal nang naaayon sa nararapat. Makakapanood na ako ng mga teleserye sa gabi. Makakapunta na ako sa mga malls kapag uwian. At marami pang pagbabago na excited na akong mangyari.
Dahil sa hirap ng buhay,nangako ako sa sarili kong magtitipid muna. Subalit sa pagkakataong ito na ilang minuto na lang ang nalalabi at siguradong late na ako, kinalimutan ko muna ang pangakong ‘yon. Bukas ko na lang muling ipapatupad. Pumara ako ng Taxi na maghahatid sa akin sa trabaho.
DZMM ang istasyon na pinakikinggan ni manong Taxi Driver. Si Karen Davila ang nagsasalita. Saka ko lang nalaman, may laro pala ngayon ng football ang pambato nating mga Pinoy sa larangan ng football, ang Azkals laban sa Kuwait Al-Azraq. Sa totoo lang,ngayong taon ko lang narinig ang tungkol sa football team ng Pinas, at ang Azkals nga. Marami silang fans. Pati si Manong driver ay halatang fan din.
Ayon sa balita, na maigi ko namang pinakikinggan, dahil aaminin kong gaya ng marami d’yan, fan din ako ng Azkals,patuloy daw sa pagdagsa ang mga tao sa Rizal Memorial stadium at may iba’t ibang grupo ng kabataan na may kanya-kanyang gimik para ipakita ang kanilang suporta sa Philippine Football Team Azkals. May iba daw na nakasuot ng puting t-shirt at face paint. Sobra din daw ang trapik sa mga kalsadang malapit sa stadium.
Habang binabagtas ng taxi ang daang bawat kanto ay may stoplight, naisip ko na kahit one time lang ay masilayan ko man lang ang Azkals. Makapagpa-piktyur man lang. Pero muk’ang malabong mangyari ‘to sa hectic ng schedule ko (parang showbiz lang).
At nakarating ako sa opis. Hindi ako late.
Break Time. Tumakas-takas. Pasulyap-sulyap sa TV sa pantry. Halos lahat ata ng tv sa building na ‘yon ay ang laban ng Azkals ang pinapanood. Green vs. White.
Hindi ko napanood ng buo ang laro. Kelangang bumalik sa trabaho. Hanggang sa huli, nalaman kong talo ang manok natin.
Ayos lang ‘yon. Sportsmanship.
Friday, July 22, 2011
The Octopus Challenge
Trip mo bang kumain ng tentacles ng Octopus?
Siya, OO!
Pero napilitan lang....
Siya ang bidang lalaki sa 'Hello Stranger'
Tuesday, July 19, 2011
Ang Tagal ng August 16!
Hinihintay kong dumating ang August 16!
Ang tagal niya!
Baka na-trapik lang....
Sunday, July 17, 2011
One Party Night at 7th High
 |
| At 7th High Club |
Dalawang taon na kami sa kompanya, good thing sagot ng managers ang gastos sa party. Maghahating-gabi na nang dumating ako kasama ang tatlo ko pang opismeyts sa 7th High sa The Fort. Kagagaling lang namin nanood ng last full show ng Harry Potter 7 sa Market Market Mall.
Kasama kami sa guest list kaya naman walang bayad.
"Sir, ilang taon na kayo?" tanong ng lalaki na nagbabantay sa may entrance area. Para lang din kasi akong bata at marahil akala niya ay menorde-edad lang ako. Siyempre, may rule yata sila na hindi pinapapasok ang mga menorde-edad. Simpleng checkered polo at jeans ang suot ko.
"Twenty plus," sagot ko naman. Na mukha namang naniwala kaya hinayaan na akong makapasok.
Naka-dalawang baso lang ako ng kung anong alak na 'yon na pinainom ng mga kasamahan ko sa akin. Konting-inom. Sayaw. Sayaw. Sayaw. Maingay sa loob ng bar. Hindi magkarinigan kung mag-uusap dahil nga sa lakas ng musikang pumapailanlang sa ere. Maraming tao. Mga seksing babae na kinulang sa saplot sa katawan at puno ng make-up ang mukha. Mga lalaki naman, kanya-kanyang paporma. Iba't ibang lahi.Hindi lang Pinoy. May Kano, negro atbp.
Sayaw lang ako nang sayaw. Hanggang sa mapagod. Pahinga ng konti. Balik sa dance floor. Sayaw na naman. May mga babaeng gumigiling sa stage. Paiba-iba. Yung iba marahil bumababa kapag pagod na. Tapos iba na naman. Pinagtitinginan. Pinagpapantasyaan ng ilan.
Maraming sumasayaw na parang wala ng bukas. At isa na ako doon. Minsan lang ako nakakapunta sa ganitong lugar.Kaya itinodo ko na. Nabubunggo ako ng ilan. Deadma lang. Patuloy pa rin sa pag-indak.
Marami ang nalasing. Marami ang napagod. Pero hindi ako nalasing kasi konti lang nainom ko. Maayos pa rin akong nakauwi ng bahay ngayon lang at gumawa nitong blog entry.
Antok na ako. Tulog muna.
Thursday, July 14, 2011
Harry Potter: IT ALL ENDS
Ang lahat ay may katapusan.
Just can't believe na matatapos na ang Harry Potter.
I love to watch the movie this weekend and see how it goes!
Never read the book so totally I have no idea on its ending.
Sunday, July 10, 2011
CPA Board Exam Story Part 2
This is a story of success through Faith in God, positive attitude and Hardwork
Karugtong ng CPA Board Exam Story na isinulat ko ilang buwan na ang nakakalipas.
Mahirap ang buhay ng isang working-reviewee. Hindi biro ang lahat ng mga pinagdadaanan ko. Nag- enroll ako sa CPAR para sa review. Hindi pa rin ako nawawalan ng pag-asa na baka sa pangatlong pagkakataon ay makamit ko na ang matagal ko ng minimithi. Sabado at Linggo ang pasok ko sa review. At mas pinili ko na sa Room 2 pumapasok palagi dahil ang unang subject sa Sabado ay Law. Ini-expect ko na mali-late o di kaya naman ay absent every Saturday. Paano ba naman kasi, ang work schedule ko ay 5pm to 2am. Antok na antok pa ako kapag humabol sa 8am sked ng Law. Sabi ko, kaya ko naman sigurong magbasa ng libro na lang.
Every weekends, ang tren ng PNR ang lagi kong sinasakyan papuntang review. Siksikan tuwing umaga pero tinitiis ko ang lahat ng ‘yon. Dahil bukod sa nasa 30 minutes lang ang travel time from FTI Station hanggang Espanya Station, Sampung piso lang pamasahe. Sa Taguig pa kasi ako manggagaling. Nakakatipid din ako kahit papano.
Wala naman akong naging problema sa review. ‘Yon nga lang marami din akong backlogs. Marami akong hinahabol. At minsan may mga subjects na hindi ko na napapasukan. Maraming dahilan kung bakit di ako nakakapasok. Una, dahil sa late ako. Minsan tinatamad pumasok, mahirap labanan ang antok,kaya mas piniling umabsent na lang muna at sa bahay na lang mag-aral kapag may energy na. Minsan naman may mga activities sa bangko na kailangan kong uma-attend. Matagal na panahon din akong nawalan ng social life. Bihira na lang akong na kakapamasyal. At kapag niyaya ako ng mga opismeyts ko ay tumatanggi ako dahil nga marami pa akong aaralin.
Bago pumasok sa work, mahaba na ang dalawang oras na ako ay makapag-aral. Gustuhin ko mang ibigay ang 100% kung effort sa pag-aaral, talagang gahul na ako sa oras. Pag-uwi ko naman galing work, pagod na pagod na rin ako kaya dumerecho na ako ng tulog. Minsan iniisip ko tuloy na ‘wag na lang kaya akong mag-exam dahil parang hindi ko na rin kaya. Subalit isang bahagi naman ng aking isip ang nagsasabing itutuloy ko daw anuman ang mangyari.
Hindi ko muna ipinaalam sa aking mga managers na nagrerebyu ako ulit. Alam kong hindi sila pabor na maging CPA ang isang tao dahil hindi rin naman daw ito magagamit sa international bank kung saan kami nagta-trabaho. Pero hindi rin nagtagal ay nalaman nila, marahil ay marami ang nakapagsabi. Marami din akong naririnig sa mga opismeyts ko, lagi akong tinatanong ng ilan, kung hindi ba daw ako napapagod,kung kaya ko pa ba, kung ipagpapatuloy ko pa ba ang pagkuha ng exam.Minsan napanghinaan ako ng loob sa mga tanong nilang ito. Dahil iniisip ko na iniisip nila na hindi ko kaya at hindi ko kakayanin. Kumukuha na lang ako ng lakas kay God at tiwala sa sarili. Lagi ko ring iniisip na matalino ako kaya nga naging Magna Cum Laude ako noong college. Nagkataon lang na hindi ako nakapagrebyu ng maayos kaya bumagsak ako the last 2 board exams.
Nag-exam ako ng first pre-board sa CPAR, 72 % lang ang average ko. Pero natuwa na rin ako sa MS dahil ‘yon yong highest grade ko, tumataginting na 90%, number 10 ‘yon sa ranking. Sa final pre-board naman, hindi ako nakapag-exam sa Theory of Accounts kaya hindi ko alam ang totoong average ko. Based sa estimate, alam kong pasado ako.
Dahil nga enrolled din ako sa Refresher Course sa NRC, pumasok ako dun ng 2 araw lang naman. Nag-exam din ako ng first at final pre-board. At aba, malaking bagay na para sa akin na Top 5 sa Auditing Theory at Auditing Problems sa First pre-board. Ayos ‘to.
Mabilis ang takbo ng mga araw. Hindi ko namalayan na Pre-week na pala. At ilang araw na lang ay board exam na. 10 Days lang ang leave ko sa opis, yung lang kasi ang pwede eh. Alam kong medyo gahul ‘yon sa paghahabol ng lahat ng mga backlogs, pero best effort na lang ang gagawin ko. Marami akong hand-outs na malinis at walang sagot. MS lang at P2 ang kompleto. Ito lang kasi ang mga subjects na kumbaga perfect attendance ako sa review. Mahina kasi ako sa P2 kaya dito ako kelangan mag-pokus. Sa Auditing Problems naman, Investments lang ang napasukan ko and the rest, absent ako. Sa P1, mabuti na lamang ay may yahoo groups si Tom Siy kaya dun ka na lang kinukuha answer key sa P1.
Knowledge check. Natapos ko ang hand-outs ng P1 at Auditing Theory. The rest, maghahabol ako. Hindi ko na mahahabol lahat ng backlogs kaya pipiliin ko na lang ang dapat na aralin. Pre-week days,hanggang alas onse ako ng gabi sa CPAR. Ihi at kain lang ang pahinga. Minsan inaantok, konting idlip na lang. Gustong-gusto ko puwesto sa pinakaunang mga upuan ng Room 2. Komportable ako dun. Marami din akong nakakasabay na nagrerebyu din. Since gahul na ako sa oras, inaaral ko na lang 'yong sa tingin ko ay hindi ko pa alam.
Todo dasal talaga ako. Na sana ibigay na sa akin ngayon. Taimtim akong nananalangin sa Blessed Sacrament sa Quiapo Church noong mga panahong ‘yon. Lagi-lagi. Nag-transient ako sa 2009 Dormitory kaya malapit na lang papuntang Quiapo.
Dumating ang unang araw ang board exam. Hindi ako kinakabahan pero feeling ko, hindi pa ako prepared dahil hindi ko natapos lahat ng hand-outs. Pero napasubo na ako at ituloy ko na ‘to anuman ang mangyari. Wala ng atrasan.
Para sa akin, mahirap ang mga exams lalo na ang theory part ng MS. Hindi ko alam kung saan pinagkukuha ang mga tanong. Ayos naman ang Theory of Accounts. Medyo mahirap ng konti ang Auditing Theory. Sa Business Law and Taxation naman, hindi ko sinolve ang mga problems dahil hindi ko alam. Feeling ko naman mataas ako sa Auditing Problems. Sa P1, akala ko sobrang hirap ang mga tanong, ayos lang pala, hindi kagaya dati. Sa P2, ito yong kinatatakutan ko na medyo tagilid ako, dahil kaisa-isang subject na todo hula lang ang ginawa ko lalong-lalo na kapag tungkol sa Process Costing ang tanong, hindi ko rin gets ang topic na ‘to.
Natapos ang exam. Back to work agad. Wala man lang pahinga. Mahirap ang exam, lagi kong sagot sa tuwing may nagtatanong sa akin kung kumusta ang exam.
Alas dose pa lang ng May 24 ay naka-online na ako sa bahay. Kinakabahan at nag-post nito: Click here!Inaabangan ko kung may results na. Marami ding nag-aabang kagaya ko na tumambay lang sa mga chatbox ng mga blogs. Alam ko, hindi lang ako ang kinakabahan sa mga oras na ‘yon,marami kami. Ala-una na ay wala pa ring results. Hindi ako makakain ng lunch. Ewan ko,parang hindi ako mapakali. Down pa ang website ng PRC at PICPA. Dumating ang alas dos .Ang sabi, may results na daw. Nag-search ako. Nakita ko sa isang blog nag list of successful examinees for May 2011 CPA Board Exams. Nanginginig ang aking mga kamay habang bina-browse ang site at hinahanap ang aking pangalan. Pababa .
Ayon, nakita ko ang aking pangalan.
Una, nagduda pa ako kasi sa isang blog lang naka-post.Kumbaga, unofficial result. Saka na ako naniwala ng maraming nag-text sa akin ng Congrats at maraming bumati sa Facebook Wall ko. Gustong-gusto kong i-open ang website ng PRC to confirm talaga, pero down eh. Marami ang nakakita ng name ko kaya siguro totoo na ito. Naniwala na lang ako.
Masayang-masaya ako. Salamat kay God dahil ang ending ng aking kwento ay CPA na ako!
CPA na ako! Yehey!
Karugtong ng CPA Board Exam Story na isinulat ko ilang buwan na ang nakakalipas.
Mahirap ang buhay ng isang working-reviewee. Hindi biro ang lahat ng mga pinagdadaanan ko. Nag- enroll ako sa CPAR para sa review. Hindi pa rin ako nawawalan ng pag-asa na baka sa pangatlong pagkakataon ay makamit ko na ang matagal ko ng minimithi. Sabado at Linggo ang pasok ko sa review. At mas pinili ko na sa Room 2 pumapasok palagi dahil ang unang subject sa Sabado ay Law. Ini-expect ko na mali-late o di kaya naman ay absent every Saturday. Paano ba naman kasi, ang work schedule ko ay 5pm to 2am. Antok na antok pa ako kapag humabol sa 8am sked ng Law. Sabi ko, kaya ko naman sigurong magbasa ng libro na lang.
Every weekends, ang tren ng PNR ang lagi kong sinasakyan papuntang review. Siksikan tuwing umaga pero tinitiis ko ang lahat ng ‘yon. Dahil bukod sa nasa 30 minutes lang ang travel time from FTI Station hanggang Espanya Station, Sampung piso lang pamasahe. Sa Taguig pa kasi ako manggagaling. Nakakatipid din ako kahit papano.
Wala naman akong naging problema sa review. ‘Yon nga lang marami din akong backlogs. Marami akong hinahabol. At minsan may mga subjects na hindi ko na napapasukan. Maraming dahilan kung bakit di ako nakakapasok. Una, dahil sa late ako. Minsan tinatamad pumasok, mahirap labanan ang antok,kaya mas piniling umabsent na lang muna at sa bahay na lang mag-aral kapag may energy na. Minsan naman may mga activities sa bangko na kailangan kong uma-attend. Matagal na panahon din akong nawalan ng social life. Bihira na lang akong na kakapamasyal. At kapag niyaya ako ng mga opismeyts ko ay tumatanggi ako dahil nga marami pa akong aaralin.
Bago pumasok sa work, mahaba na ang dalawang oras na ako ay makapag-aral. Gustuhin ko mang ibigay ang 100% kung effort sa pag-aaral, talagang gahul na ako sa oras. Pag-uwi ko naman galing work, pagod na pagod na rin ako kaya dumerecho na ako ng tulog. Minsan iniisip ko tuloy na ‘wag na lang kaya akong mag-exam dahil parang hindi ko na rin kaya. Subalit isang bahagi naman ng aking isip ang nagsasabing itutuloy ko daw anuman ang mangyari.
Hindi ko muna ipinaalam sa aking mga managers na nagrerebyu ako ulit. Alam kong hindi sila pabor na maging CPA ang isang tao dahil hindi rin naman daw ito magagamit sa international bank kung saan kami nagta-trabaho. Pero hindi rin nagtagal ay nalaman nila, marahil ay marami ang nakapagsabi. Marami din akong naririnig sa mga opismeyts ko, lagi akong tinatanong ng ilan, kung hindi ba daw ako napapagod,kung kaya ko pa ba, kung ipagpapatuloy ko pa ba ang pagkuha ng exam.Minsan napanghinaan ako ng loob sa mga tanong nilang ito. Dahil iniisip ko na iniisip nila na hindi ko kaya at hindi ko kakayanin. Kumukuha na lang ako ng lakas kay God at tiwala sa sarili. Lagi ko ring iniisip na matalino ako kaya nga naging Magna Cum Laude ako noong college. Nagkataon lang na hindi ako nakapagrebyu ng maayos kaya bumagsak ako the last 2 board exams.
Nag-exam ako ng first pre-board sa CPAR, 72 % lang ang average ko. Pero natuwa na rin ako sa MS dahil ‘yon yong highest grade ko, tumataginting na 90%, number 10 ‘yon sa ranking. Sa final pre-board naman, hindi ako nakapag-exam sa Theory of Accounts kaya hindi ko alam ang totoong average ko. Based sa estimate, alam kong pasado ako.
Dahil nga enrolled din ako sa Refresher Course sa NRC, pumasok ako dun ng 2 araw lang naman. Nag-exam din ako ng first at final pre-board. At aba, malaking bagay na para sa akin na Top 5 sa Auditing Theory at Auditing Problems sa First pre-board. Ayos ‘to.
Mabilis ang takbo ng mga araw. Hindi ko namalayan na Pre-week na pala. At ilang araw na lang ay board exam na. 10 Days lang ang leave ko sa opis, yung lang kasi ang pwede eh. Alam kong medyo gahul ‘yon sa paghahabol ng lahat ng mga backlogs, pero best effort na lang ang gagawin ko. Marami akong hand-outs na malinis at walang sagot. MS lang at P2 ang kompleto. Ito lang kasi ang mga subjects na kumbaga perfect attendance ako sa review. Mahina kasi ako sa P2 kaya dito ako kelangan mag-pokus. Sa Auditing Problems naman, Investments lang ang napasukan ko and the rest, absent ako. Sa P1, mabuti na lamang ay may yahoo groups si Tom Siy kaya dun ka na lang kinukuha answer key sa P1.
Knowledge check. Natapos ko ang hand-outs ng P1 at Auditing Theory. The rest, maghahabol ako. Hindi ko na mahahabol lahat ng backlogs kaya pipiliin ko na lang ang dapat na aralin. Pre-week days,hanggang alas onse ako ng gabi sa CPAR. Ihi at kain lang ang pahinga. Minsan inaantok, konting idlip na lang. Gustong-gusto ko puwesto sa pinakaunang mga upuan ng Room 2. Komportable ako dun. Marami din akong nakakasabay na nagrerebyu din. Since gahul na ako sa oras, inaaral ko na lang 'yong sa tingin ko ay hindi ko pa alam.
Todo dasal talaga ako. Na sana ibigay na sa akin ngayon. Taimtim akong nananalangin sa Blessed Sacrament sa Quiapo Church noong mga panahong ‘yon. Lagi-lagi. Nag-transient ako sa 2009 Dormitory kaya malapit na lang papuntang Quiapo.
Dumating ang unang araw ang board exam. Hindi ako kinakabahan pero feeling ko, hindi pa ako prepared dahil hindi ko natapos lahat ng hand-outs. Pero napasubo na ako at ituloy ko na ‘to anuman ang mangyari. Wala ng atrasan.
Para sa akin, mahirap ang mga exams lalo na ang theory part ng MS. Hindi ko alam kung saan pinagkukuha ang mga tanong. Ayos naman ang Theory of Accounts. Medyo mahirap ng konti ang Auditing Theory. Sa Business Law and Taxation naman, hindi ko sinolve ang mga problems dahil hindi ko alam. Feeling ko naman mataas ako sa Auditing Problems. Sa P1, akala ko sobrang hirap ang mga tanong, ayos lang pala, hindi kagaya dati. Sa P2, ito yong kinatatakutan ko na medyo tagilid ako, dahil kaisa-isang subject na todo hula lang ang ginawa ko lalong-lalo na kapag tungkol sa Process Costing ang tanong, hindi ko rin gets ang topic na ‘to.
Natapos ang exam. Back to work agad. Wala man lang pahinga. Mahirap ang exam, lagi kong sagot sa tuwing may nagtatanong sa akin kung kumusta ang exam.
Alas dose pa lang ng May 24 ay naka-online na ako sa bahay. Kinakabahan at nag-post nito: Click here!Inaabangan ko kung may results na. Marami ding nag-aabang kagaya ko na tumambay lang sa mga chatbox ng mga blogs. Alam ko, hindi lang ako ang kinakabahan sa mga oras na ‘yon,marami kami. Ala-una na ay wala pa ring results. Hindi ako makakain ng lunch. Ewan ko,parang hindi ako mapakali. Down pa ang website ng PRC at PICPA. Dumating ang alas dos .Ang sabi, may results na daw. Nag-search ako. Nakita ko sa isang blog nag list of successful examinees for May 2011 CPA Board Exams. Nanginginig ang aking mga kamay habang bina-browse ang site at hinahanap ang aking pangalan. Pababa .
Ayon, nakita ko ang aking pangalan.
Una, nagduda pa ako kasi sa isang blog lang naka-post.Kumbaga, unofficial result. Saka na ako naniwala ng maraming nag-text sa akin ng Congrats at maraming bumati sa Facebook Wall ko. Gustong-gusto kong i-open ang website ng PRC to confirm talaga, pero down eh. Marami ang nakakita ng name ko kaya siguro totoo na ito. Naniwala na lang ako.
Masayang-masaya ako. Salamat kay God dahil ang ending ng aking kwento ay CPA na ako!
CPA na ako! Yehey!
Saturday, July 9, 2011
Flashback: After High School Graduation
Taong 2002,siyam na taon na ang nakakaraan, nakatapos ako ng hayskul sa Holy Cross Academy, isang katoliko, pribado at sikat na school sa aming lungsod. Nakakalungkot isipin na hindi man lang ako nakasama sa mga list of honor rolls. Hindi naman ibig sabihin na hindi ako matalino, sa katunayan ay tumataginting na 90.16% ang nakuha kong general average. Sadyang may mga subjects lang talaga na ayaw makisama sa pagtupad ng mga pangarap at isa na rito ang Physics. Bokya ako sa subject na ‘to, below 85% ang grade ko ng first grading, umpisa pa lang ay eliminated na ako sa honor roll.Dapat kasi walang grade na below 85% from first grading to fourth grading. Idagdag pa ang terror naming teacher na mahirap magpa-exam.
Move on,’yon na lang ang nasabi ko sa sarili ko. Tapos na ang tinatawag nilang hayskul life.Haharapin ko na ang panibagong kabanata ng aking buhay, ang college life. Noon, isang palaisipan pa sa akin kung makakapag-aral nga ba talaga ko ng college. Nagmula ako sa mahirap na pamilya, ika nga isang kahig,isang tuka. Malabong matustusan ng mga magulang ko ang aking pag-aaral sa college. Sa murang edad ko na disi-sais, nag-isip ako ng mga paraan kung paano makapag-aral. Hindi ko pinangarap ang tumambay at palamunin gaya ng ilan. May pangarap din naman ako. Gusto kong maging Journalists o broadcaster balang araw.
Hindi ko naman sinisisi ang aking mga magulang sa kahirapang dinaranas. Naiintindihan ko namang nagsisikap din sila para matugunan ang pang-araw araw na pangangailangan ng pamilya. Anim kaming magkakapatid at ako ang panganay.
Sabi ng Mama ko, magpa-pari na lang daw ako. Dahil sagot din naman daw ng mga foundation ang pagpapa-aral sa gustong maging pari. Sabi nga nila, to become a priest is a call. Eh, parang wala naman akong naririnig na tawag para sa bokasyong ito. Ayos ang pagiging pari, hindi ko alam kung bakit parang ayaw ko naman. Ayokong sundin si Mama dahil lang sa wala na kaming ibang choice. Baka hindi ko lang mapanindigan at baka lalabas lang din ako sa seminaryo ‘pag nagkataon gaya ng ilan sa nababalitaan ko.
Sa totoo lang, nainggit nga ako sa mga kaklase ko na mag-aaral daw sila sa malalaking schools sa aming lalawigan tulad ng University of Bohol, Holy Name University, etc. At ang iba ay dadayo pa sa Cebu para mag-aral sa University of San Carlos o kaya San Jose Recoletos atbp. Alam na rin nila ang kursong kukunin, ang iba ay choice nila at meron ding ibang gusto naman ng mga magulang nila. Lagi nga nila akong tinatanon kung saan ako mag-aaral ng college at kung ano ang kursong kukunin ko. Sagot ko lang lagi ay di ko pa alam eh.
Nabalitaan ko na ang TESDA ay may financial assistance scholarship program. Sinubukan kong mag-exam. Nag-exam din ako sa isang pribadong school sa aming lungsod for scholarship. Medyo mahirap ang mga exams pero nagbabakasakali din ako na pumasa.
Dumating ang results. Laking tuwa ko ng pumasa ako sa TESDA at pumasa rin ako sa isang private school. Dahil dito, naguguluhan na naman ako kung alin sa dalawang scholarship program ang kukunin. Siyempre, kinumpara ko ang dalawa. Sa TESDA, pwede daw ako mag-aral sa alin mang school na gusto ko, pero may limit nga lang sa tuition fee, ang excess ang siyang babayaran ko. May allowance din namang ibibigay for books.
Sa private school naman, buong tuition fee pati na miscellaneous fees ang sagot ng school. Wala akong babayaran, libro na lang at daily allowance ang puproblemahin ko. Kaya naman, hindi ko tinaggap ang offer ng TESDA at nag-enroll ako sa isang private school. Ang POP (Preferential Option for the Poor) Foundation ang susuporta ng pag-aaral ko hanggang sa ako ay makatapos. Laking tuwa ko sa blessings na ‘to. Kelangan ko lang mag-maintain matataas na grades para mapanatili ang aking scholarship. Mabuti na lamang at maraming may mga busilak na kalooban sa mundo na walang ibang hangad kundi ang makatulong sa mga mahihirap. Saludo ako sa mga taong ito!
Enrollment time. Hindi ko pa rin alam kung anong kurso ang kukunin ko. Tinanong ko sina Mama at Tatay kung ano ang suggestions nila. Kahit ano daw basta ‘yong gusto ko. Gusto ko Mass Communication o Journalism eh. Subalit, hindi offered ang mga ‘yon sa school.
It’s a close fight between Elementary Education and Secondary Education Major in Math. Sabi ng karamihan sa mga hayskul teachers ko, bagay daw sa akin ang magturo. Sige Secondary Education na lang.
At biglang nagbago na naman ang isip ko. May naririnig kasi akong kwento-kwento na matagal makapagtrabaho ang isang Educ grad kasi may mga ranking ranking daw ‘yan. At may mga kapitbahay kaming Educ grad pero matagal na panahon ding tambay. ‘Yon medyo nakapag-discouraged sa akin na kunin ang kursong ‘yon.
Karamihan sa mga kaklase ko ng hayskul ay Accountancy ang kinuha. Sabi nila,mahirap daw na kurso ‘yon. Kaya iniisip ko na Commerce major in Management o Management Accounting na lang. Mas maganda pakinggan kapag tinatanong ka kung ano ang course mo tapos may babanggitin kang major. Wala naisip ko lang.
Pero may nakapag-advise na isang kakilala na kung commerce daw kukunin ko, mas mabuting Accountancy na lang.
Kaya, final decision. Bachelor of Science in Accountancy ang kinuha kong kurso.
Simula noon, may naisasagot na ako sa mga tanong na:
Saan ka mag-aaral ng college?
Anong kurso ang kukunin mo?
Move on,’yon na lang ang nasabi ko sa sarili ko. Tapos na ang tinatawag nilang hayskul life.Haharapin ko na ang panibagong kabanata ng aking buhay, ang college life. Noon, isang palaisipan pa sa akin kung makakapag-aral nga ba talaga ko ng college. Nagmula ako sa mahirap na pamilya, ika nga isang kahig,isang tuka. Malabong matustusan ng mga magulang ko ang aking pag-aaral sa college. Sa murang edad ko na disi-sais, nag-isip ako ng mga paraan kung paano makapag-aral. Hindi ko pinangarap ang tumambay at palamunin gaya ng ilan. May pangarap din naman ako. Gusto kong maging Journalists o broadcaster balang araw.
Hindi ko naman sinisisi ang aking mga magulang sa kahirapang dinaranas. Naiintindihan ko namang nagsisikap din sila para matugunan ang pang-araw araw na pangangailangan ng pamilya. Anim kaming magkakapatid at ako ang panganay.
Sabi ng Mama ko, magpa-pari na lang daw ako. Dahil sagot din naman daw ng mga foundation ang pagpapa-aral sa gustong maging pari. Sabi nga nila, to become a priest is a call. Eh, parang wala naman akong naririnig na tawag para sa bokasyong ito. Ayos ang pagiging pari, hindi ko alam kung bakit parang ayaw ko naman. Ayokong sundin si Mama dahil lang sa wala na kaming ibang choice. Baka hindi ko lang mapanindigan at baka lalabas lang din ako sa seminaryo ‘pag nagkataon gaya ng ilan sa nababalitaan ko.
Sa totoo lang, nainggit nga ako sa mga kaklase ko na mag-aaral daw sila sa malalaking schools sa aming lalawigan tulad ng University of Bohol, Holy Name University, etc. At ang iba ay dadayo pa sa Cebu para mag-aral sa University of San Carlos o kaya San Jose Recoletos atbp. Alam na rin nila ang kursong kukunin, ang iba ay choice nila at meron ding ibang gusto naman ng mga magulang nila. Lagi nga nila akong tinatanon kung saan ako mag-aaral ng college at kung ano ang kursong kukunin ko. Sagot ko lang lagi ay di ko pa alam eh.
Nabalitaan ko na ang TESDA ay may financial assistance scholarship program. Sinubukan kong mag-exam. Nag-exam din ako sa isang pribadong school sa aming lungsod for scholarship. Medyo mahirap ang mga exams pero nagbabakasakali din ako na pumasa.
Dumating ang results. Laking tuwa ko ng pumasa ako sa TESDA at pumasa rin ako sa isang private school. Dahil dito, naguguluhan na naman ako kung alin sa dalawang scholarship program ang kukunin. Siyempre, kinumpara ko ang dalawa. Sa TESDA, pwede daw ako mag-aral sa alin mang school na gusto ko, pero may limit nga lang sa tuition fee, ang excess ang siyang babayaran ko. May allowance din namang ibibigay for books.
Sa private school naman, buong tuition fee pati na miscellaneous fees ang sagot ng school. Wala akong babayaran, libro na lang at daily allowance ang puproblemahin ko. Kaya naman, hindi ko tinaggap ang offer ng TESDA at nag-enroll ako sa isang private school. Ang POP (Preferential Option for the Poor) Foundation ang susuporta ng pag-aaral ko hanggang sa ako ay makatapos. Laking tuwa ko sa blessings na ‘to. Kelangan ko lang mag-maintain matataas na grades para mapanatili ang aking scholarship. Mabuti na lamang at maraming may mga busilak na kalooban sa mundo na walang ibang hangad kundi ang makatulong sa mga mahihirap. Saludo ako sa mga taong ito!
Enrollment time. Hindi ko pa rin alam kung anong kurso ang kukunin ko. Tinanong ko sina Mama at Tatay kung ano ang suggestions nila. Kahit ano daw basta ‘yong gusto ko. Gusto ko Mass Communication o Journalism eh. Subalit, hindi offered ang mga ‘yon sa school.
It’s a close fight between Elementary Education and Secondary Education Major in Math. Sabi ng karamihan sa mga hayskul teachers ko, bagay daw sa akin ang magturo. Sige Secondary Education na lang.
At biglang nagbago na naman ang isip ko. May naririnig kasi akong kwento-kwento na matagal makapagtrabaho ang isang Educ grad kasi may mga ranking ranking daw ‘yan. At may mga kapitbahay kaming Educ grad pero matagal na panahon ding tambay. ‘Yon medyo nakapag-discouraged sa akin na kunin ang kursong ‘yon.
Karamihan sa mga kaklase ko ng hayskul ay Accountancy ang kinuha. Sabi nila,mahirap daw na kurso ‘yon. Kaya iniisip ko na Commerce major in Management o Management Accounting na lang. Mas maganda pakinggan kapag tinatanong ka kung ano ang course mo tapos may babanggitin kang major. Wala naisip ko lang.
Pero may nakapag-advise na isang kakilala na kung commerce daw kukunin ko, mas mabuting Accountancy na lang.
Kaya, final decision. Bachelor of Science in Accountancy ang kinuha kong kurso.
Simula noon, may naisasagot na ako sa mga tanong na:
Saan ka mag-aaral ng college?
Anong kurso ang kukunin mo?
Bonjour Monte Carlo!
Bonjour!
I watched the movie "Monte Carlo" by Selena Gomez, Leighton-Meester at Katie-Cassidy.
And I learned one French word. And that is Bonjour which means Hello. The word is actually composed of two words: bon meaning "good" and jour meaning "day".
Watch the trailer of the movie. Courtesy of You Tube.
I watched the movie "Monte Carlo" by Selena Gomez, Leighton-Meester at Katie-Cassidy.
And I learned one French word. And that is Bonjour which means Hello. The word is actually composed of two words: bon meaning "good" and jour meaning "day".
Watch the trailer of the movie. Courtesy of You Tube.
Oath-taking of May 2011 CPA Board Passers
Heto ako, tapos ng manumpa . Hulyo 8, 2011,naka-barong for the first time in my whole life,habang nakataas ang kanang kamay, kasama ang ilan sa 2130 new CPA’s, sa harap ng mga makapangyarihang tao sa tanggapan ng PRC, BOA at PICPA, ako ay taimtim na namunumpa na itataguyod ko at ipagtatanggol ang Saligang Batas ng Pilipinas;na ako’y tunay na mananalig at tatalima rito; na susundin ko ang mga batas, mga utos na legal, at mga atas na ipinahayag ng mga sadyang itinakdang may-kapangyarihan ng Republika ng Pilipinas, at kusa kong babalikatin ang pananagutang ito, nang walang ano mang pasubali o hangaring umiwas.
Taimtim pa rin akong nanunumpa na sa lahat ng panahon at pook na kinalalagyan ay mahigpit akong manghahawakan sa mga etikal at tuntuning propesyonal ng mga Certified Public Accountants sa Pilipinas, at matapat kong gagampanan nang buong husay sa abot ng aking makakaya ang mga tungkulin at pananagutang iniatang sa isang itinakdang Certified Public Accountant.
It’s official.CPA na talaga ako. Masaya.Nakakaiyak din kung babalikan ko ang mga pangyayari ng nagkaraan. Hindi rin naman biro ang mga pinagdaan ko makuha lang ang titulong ito, habambuhay ko itong iingatan at proud ako dito.
Heto ang Programme:
Processional
Invocation Hon. Jose S. Tayag Jr.
National Anthem
Opening Remarks Hon. Rufo R. Mendoza
Message from the Commission Hon. Teresita R.Mananzala
Introduction of Guest Speaker Hon. Ma. Elenita B Cabrera
Inspirational Message Atty. Hermogenes P. Pobre, President of Manila Bulletin
Musical Intermission
Presentation of Awards to the CPA Board Topnotchers
Oath-taking and Induction
As CPA Hon. Eugene T. Mateo
As Members of PICPA Ms. Josefina G. Chua
Response Mr. Marwin Baldevia, CPA, May 2011 1st Placer
Closing Remarks Hon. Luis A Canete
Base sa criteria: With 50 or more examinees and with at least 80% passing percentage, walang qualified as top performing schools for May 2011 CPA Board exams. 17 CPA’s naman ang pasok sa Top 10. Congrats sa inyo! Minsan pinangarap ko din na makapasok sa Top 10. Alam ko namang hindi ko kaya. Haha. Kaya nanatiling pangarap na lang ‘yon. Masarap ang feeling ng pumasa,para kang nasa Cloud 9, paano pa kaya kapag napabilang sa Top 10,langit na ‘yon.
Ang nakakuha ng 1st place ay si Marwin Agamon Baldevia, CPA from Saint Paul’s Business School, Palo, Leyte, a working scholar who graduated Summa Cum Laude. Ang galing-galing! Saludo ako sa’yo, parekoy! According to his speech, nag-review siya sa RESA (Review School of Accountancy), 6th place sa First pre-board, 3rd place sa Final pre-board, 8th place sa PRTC open pre-board and look, 1st Place sa Actual CPA Board Exam with 92.14%. That’s a wow! For sure,pinag-aagawan na siya ngayon ng mga auditing firms at private sectors. God Bless sa career mo!
Ako naman, nag-aantay na lang ng result for a promotion sa current company na pinagtatrabahuan ko. The job interview went well naman. Matagal ko na ‘tong hinintay. Sana, palarin ako.
Sana.
Friday, July 8, 2011
Oath-Taking of New CPA's. Mamaya na!
Isang beses lang mangyayari sa buhay ko 'to!
Kaya nararapat lang na sisipot ako sa Oathtaking ng mga bagong CPA mamaya.
Here are the details:
Who: New CPA's
Where: Plenary Hall, PICC
Roxas Blvd, Pasay City
When: July 8, 2011, Friday 1PM
Attire: Barong for Men
Formal for Women
Wednesday, July 6, 2011
Mga Batang Tulog sa PNR!
Ssssshhh....
Pagod na pagod ang mga bata kaya nakatulog sa tren. At piniktyuran ko!
Tuesday, July 5, 2011
A CPA Board Exam Inspirational Story
I found this site, IAMACCOUNTANT sharing A CPA Board Exam Inspirational Story , a July 3, 2011 entry, which happens to be my very own CPA Board Exam Story.
Thank you Cendrick for sharing my story to your readers. Hopefully working-reviewees out there will be inspired upon reading my story!
Hihirit ako!Gusto kong gumawa ng Part 2!
Soon!
Thank you Cendrick for sharing my story to your readers. Hopefully working-reviewees out there will be inspired upon reading my story!
Hihirit ako!Gusto kong gumawa ng Part 2!
Soon!
Sunday, July 3, 2011
Mensahe Para Sa CPA Board Examinees atbp.
Marami ang nangangarap na maging CPA balang araw. Aminin na nating mahirap pumasa sa CPA Board Exam. Sa undergrad pa lang, aminin na nating halos isumpa ng ilan sa ating mga ka-tropa sa Accounting world ang accounting subjects. Pampadugo ng utak. Pahirapan. Kaya maswerte ang pinalad na pumasa sa CPA Board exam.Bilang bagong CPA ng Republika ng Pilipinas, ako ay may mahiwagang mensahe sa lahat ng Accountancy students at graduates, CPA, malapit ng maging CPA, walang balak maging CPA saan mang sulok ng mundo.
Para sa mga CPA na, proud ako sa’yo dahil nalampasan mo ang mga pagsubok at nakamit mo ang tagumpay! Anuman ang kwento sa likod ng iyong pagkapasa, saludo ako sa'yo! Congratulations!
At eto nga pala ang aking CPA Board Exam Story na isinulat ko noong nagrerebyu pa ako. Sana ma-inspire ko kayo. Gagawa pa ako ng Part 2 para sa kwento ng study habits ko at mga ginawa ko hanggang pumasa ako. Sana makatulong ako sa lahat ng mga working-reviewees sa buong kapuluan.Abangan!
Para sa mga nag-aaral pa lamang ng Accountancy:
>Pagbutihin ang iyong pag-aaral. Huwag magbulakbol.
>Huwag kalimutan ang mga lessons sa Accounting.
>Kung may assignment, ayos lang naman mangopya basta naiintindihan mo ang iyong kinokopya. Kung hindi mo naiintindihan, magtanong na lang sa source ng assignment.
>Ugaliing magbasa na rin ng mga reviewers para hindi na mahirapan pagdating ng review.
Para sa mga full-time reviewees:
>Ugaliing dapat nasundan mo lahat ng lessons ng reviewer sa bawat subjects.Walong subjects ay hindi biro.
>Huwag mahiyang magtanong sa reviewer kung may hindi ka naintindihan sa dini-discuss. Itanong mo na lang after the class o punta ka na lang sa opis ng reviewer mo
>Mas maiging maupo sa pinakaharap kesa sa likod. Para hindi ka makatulog.
>Huwag matulog sa review class.Nakakahiya lalo na kapag nahuli ka ng mga katabing tumutulo ang iyong laway.
>Take a nap during breaks kapag inaantok ka na.
>Kapag may binigay na hand-outs, siguraduhing sinubukan mong sagutan bago i-discuss ng reviewer. For sure, wala ka namang ibang ginagawa maghapon kundi mag-aral lang
>Iwasan magkaroon ng backlogs, mahirap maghabol.
>Mag-aral pag-uwi sa bahay o sa boarding house.
>Bawas-bawasan ang pakikipagchismisan sa mga kaklase
>Magpaturo sa matalinong kakilala, kaklase o kaibigan sa mga topics na mahina ka. Kung wala kang mahingan ng tulong, gamitin mo ang iyong charm para magkaroon ng kaibigan sa review class. Kaibiganin mo ang iyong katabi.
>Kumain sa tamang oras. Bawal lipasan ng gutom.
>Mag-practice mag-solve
>Kung para sa’yo di pa sapat ang hand-outs,mag-aral ng ibang review materials
>Kung wala kang pambili ng mga books, manghiram ka na lang sa kaklase at kakilala
>Huwag umabsent lalo na sa Business Law at Taxation. Maraming uma-absent sa mga subjects na ‘to.
>Huwag mag-focus sa mga topics na alam o na. Aralin mong maigi ang hindi mo pa alam.
>Huwag ma-late sa review class. Kung late ka dahil napuyat sa kakaaral, mangopya ka na lang ng notes o sagot sa hand-outs sa mga katabi mo.
>Huwag magdamot.Magpakopya ka ng notes!
>Huwag laiitin ang reviewer o katabi. Bad yan!
>Huwag kang mang-agaw ng upuan ng may upuan!
>Huwag maingay sa klase. Naiinis ang mga katabi mo.
>Magdala ng jacket. Malamig sa loob ng room
>Iwasan muna ang pagpi-facebook
>Huwag din isisi sa mga college prof mo o sa school kung saan ka grumadwet kung bakit mahina ka sa ibang accounting subjects. Focus ka na lang kung saan ka mahina
>Huwag kang KJ. Para hindi ka antukin.Tumawa ka sa mga jokes ng mga reviewers mo, nakakatawa talaga!
>Higit sa lahat, MAGDASAL araw-araw.
Para sa mga working-reviewees:
>Mahirap ang buhay na tatahakin mo. Hindi biro pagsabayin ang pagre-review at pagtatrabaho. Isa sa pinaka-kailangan mo ay TIME Management.
>Dalhin mo ang ibang hand-outs o kahit isang book saan ka man magpunta. ‘Yong mga theory topics lang like Auditing Theory, Theory of Accounts o di kaya Business Law. Habang bumibyahe, pede kang magbasa kahit isang page lang.O kahit habang breaktime. Malaking tulong na rin ‘yon.
>Iwasan munang gumala kundi rin naman importante. Aalahanin mo gahul ka na sa oras sa simula pa lang.
>Hindi maiiwasan na hindi magkaroon ka ng backlogs,prioritize mo na lang ang mga aaralin. Uulitin ko, aralin mo na lang ang mga topics na hindi mo pa alam o saan mahina ka.
>Pustahan tayong malinis ang iyong hand-outs dahil wala pang sagot at hindi mo pa naaaral, huwag kang mahiyang mangopya sa katabi mo.
>Pag-uwi mo sa bahay galing opisina, tiyak pagod ka na at marahil hindi ka na magkapag-aral nyan. , Pwedeng pahinga ka muna saglit, tapos aral ka kahit isa o dalawang oras bago matulog. Pero kung hindi na talaga kaya, huwag ng pilitin dahil hindi din maganda ‘yon, matulog ka na lang.
>Pwedeng gumising ka ng maaga sa madaling araw para mag-aral. Masarap mag-aral kapag madaling araw. Subukan mo. Pero kung hindi effective sa’yo, mag-aral ka sa oras na gustong-gusto mo
>Mas maganda kung meron kang planner, para ilista mo dun ang mga topics na aaralin mo. May posibilidad na hindi mo masusunod pero at least may guide ka.
>Hindi pwedeng hindi mo alam ang mga bagong topics o coverage sa board exam gaya ng PFRS for SME’s. Lumalabas ‘yon sa board exam.
>Huwag pahuhuli sa balita, magtanong ka sa dating mga nag-exam kung ano ang usual na lumalabas sa board exam.Kung wala kang kakilala,marami naman forum sa internet like pinoyexchange.com at pinoycpa.com na makapagbibigay sa’yo ng impormasyon
>Huwag mawalan ng pag-asa. Maraming pumapasa na working-reviewee kagaya ko. Tiwala lang sa sarili ang kailangan
>Kung hindi mo pa kaya mag-exam sa isang review, review ka ulit for the 2nd time bago mag-exam
>Huwag sumuko. Maraming kung kelan malapit na ang board exam, ay umaatras dahil natatakot bumagsak. Dahil sinimulan mo, tatapusin mo. Kung bumagsak man, eh di exam ulit.
>Kung pwede, mag-leave one month bago ang board exam.
>Huwag mag-resign para lang sa board exam kung kaya mo namang pagsabayin. Mas nakaka-proud kong pumasa ka habang nag-wo-work ka. Aani ka pa ng parangal. At least kung bumagsak ka, may babalikan ka pang work. Mas masaklap kung nag-resign ka nga, eh bumagsak ka rin naman. Make sense!
>Magdasal at Magsimba!
Sa mga bumagsak sa unang pagkakataon, huwag kang mawalan ng pag-asa. Iiyak at iinom mo na lang ‘yan. Tapos,mag-exam ka ulit!
Sa mga bumagsak sa pangalawang pagkakataon, mag-enrol ka sa Refresher course doon sa NRC. Huwag kang mawalan ng pag-asa, hindi pa huli ang lahat!
Sa mga bumagsak sa pangatlo o higit pang pagkakataon, huwag mong isipin na End of the world na. Ano ka ba? Exam lang ‘yan. Take ka na lang ulit. Malay mo sa susunod na pagkakataon ay papasa ka na.Huwag kang titigil hangga’t hindi mo nakukuha ang gusto mong makamit!
Sa mga nakapag-review pero natatakot mag-exam, labanan mo ang iyong takot kapatid! Exam lang ‘yan. Sayang ang oras,pagod at pera mo kung hindi ka mag-eexam. Kung takot kang bumagsak, isipin mong part ng risk ang bumagsak. Magdasal ka at humingi ng guidance kay Lord para magabayan tungo sa tamang landas na tatahakin.
Sa mga BSA graduates na ayaw mag-review, subukan mong mag-review kaibigan. Kung wala kang pera, pwedeng magtrabaho ka muna para makapag-ipon tapos, review ka!
Sa mga conditioned candidates, malapit ka na tungo sa tagumpay. Ilang hakbang na lang. Kaya pag-aralang mabuti ang mga natitirang subjects. Konti na lang 'yan!
God Bless October 2011 CPA Board Examinees!!!
Love Tips:Crazy Little Thing Called Love
 |
| P'Nam at P'Shone |
Narito ang ilan sa mga Love Tips na napulot ko sa nakakakilig na kwentong pag-iibigan nina P'Nam at P'Shone sa Crazy Little Thing Called Love .
Hindi ito kompleto. Anyone may wish to add kung ano ang kulang.
Hindi ito kompleto. Anyone may wish to add kung ano ang kulang.
* Ang paniniwala ng mga Greek kung paano mahuhulog sa'yo ang puso ng mahal mo. Pumunta ka sa lugar kung saan marami kang makikitang bituin. Tapos pagdikitin mo ang mga bituin gamit ang iyong daliri at isulat ang pangalan ng mahal mo.
* Mula sa Maya ng mga sinaunang nilalang. Kelangan i-focus ang pag-iisip. Tapos tignan ang taong mahal mo. Subukan mo siyang i-hypnotize para gawin niya kahit anong gusto mong ipagawa sa kanya .Kapag ginawa niya ‘yon, ibig sabihin SOULMATE kayo.
* Ang paraan ng mga taga Scotland, kapag may mahal ka, bigyan mo ng regalo na hindi nya nalalaman nang sa ganu'n alam n'yang may nagmamahal sa kanya. Siguradong mapapansin ka niya dahil sa ginawa mo.
* Hayaan mong magkaroon ka ng inspirasyon dahil sa pag-ibig at gamitin mo ‘yon para maging matalino ka, maganda at magaling sa lahat ng bagay para mapansin ka ng mahal mong lalaki.
* Gawin mo ang iyong makakaya . Kung gagawin mo para sa pag-ibig, gagawin mo ng walang labis at walang kulang. Para yong taong mahal mo mahahanap ka.
Emergency Room
Hunyo 29, 2011. Wala akong magawa kundi ang tiisin muna ang pananakit ng ibabang bahagi ng tiyan habang nakaupo sa wheelchair na ‘yon ng ospital.Pangalan.Tirahan.Edad.Trabaho.Kompanyang pinapasukan.Ito ay ilan lamang sa mga impormasyon na nais malaman ng nasa Admission Department bago ako dinala sa Emergency Department.
Sa kauna-unahang pagkakataon, nakasakay ako ng wheelchair habang tulak-tulak ng naka-unipormeng nurse. Nag-antay muna ako ng napakatagal na minuto bago inasikaso ng nurse. Naiintindihan ko rin naman na may marami pang ibang pasyente na mas mauna sa akin at mas malala pa ang karamdaman. Wala naman akong choice, so ayos na lang na mag-antay habang namimilipit sa sakit. Naalala ko tuloy ang teleseryeng sinubaybayan ko dati na binibidahan nina Gretchen Barreto at Bea Alonzo,ang MAGKARIBAL. Ang linyang ito ang tumatak sa aking isipan: "Ipikit mo lang para hindi mo maramdaman ang sakit" . Ipinikit ko na lamang ang ang aking mga mata habang naghihintay.
Tinawag ang pangalan ko ng doktor.Nakahinga ako ng maluwag kahit papano dahil simula na ata ng pag-aasikaso nila sa akin. Hirap man maglakad ay tinungo ko ang klinik ng doktor.Question and Answer portion lang ang nangyari. Inilahad ko sa doktor ang mga pangyayari sa buhay-buhay bago ko isinugod ang sarili sa ospital. Oo, sinugod ko ang sarili sa ospital ng buong tapang alas-kwatro ng madaling araw. May check-up portion din sa aking katawan.
“Parang kelangang operahan ‘yan,” wika ng doktor na ikinagulat, ikinagimbal, ikinatakot at ikinakaba ko. Ni minsan ay hindi ko pinangarap ang eksenang ito.
“Dok,pwede po ba akong mamatay sa operasyon,?” tanong ko.
“Mas gugustuhin ko pang mamatay kesa dala-dala mong nabubulok’yan sa loob ng katawan”. Ang kaninang gimbal, takot, gulat at kaba ay mas lalong nadagdagan sa tinuran ng doktor. Kung anu-ano na ang pumasok sa aking isipan. Iniisip ko na sana panaginip lang ang lahat.
Kelangan muna daw akong i-confine para sa mga tests na gagawin. Nagdarasal pa rin ako na sana, na sana lang ay hindi aabot sa operasyon ang lahat.
Sa loob ng emergency room, pinahiga sa kama, gumawa ang nurse ng daanan ng gamot sa kanang kamay ko. Masakit ang TUSOK ng KARAYOM. Kumikirot. Ilang saglit lang ay naka-dextrose na ako. Binigyan ako ng pain reliever through injection at kung anek anek pang gamot na sinabi naman ng nurse ang pangalan subalit di na ako nag-effort na tandaan pa.
Pitong oras din ako sa emergency room. Marami ang tumingin at nagtanong sa akin.Paulit-ulit. Iba’t ibang doktor . Minsan umeeksena pa ng tanong ang nurse. Parang sirang plaka ang mga tanong. Para akong star witness sa isang criminal case ang takbo ng eksena. May nagpakilala pang surgeon na marahil siyang oopera sa akin kung minalas-malas.
Naranasan ko rin ang nakahiga sa kama habang tinulak-tulak ng nurse ang kama habang maraming tao sa dinaraanan namin .Tinakasan atah ako ng lahat ng hiya sa katawan sa mga oras na ‘yon. Siguro dahil buhay ko ang nakasalalay sa mga panahong iyon. Dadalhin daw ako sa Ultrasound section. Isinakay ako sa elevator. Kasya pala sa isang elevator ang kama.
Akala ko masakit masyado ang ginagawa sa Ultrasound, hindi naman pala. Yon lang, kapag dinadaanan ng isang object na pang ultrasound na nilalagyan ng KY Jelly yong infected areas ay masakit talaga. Panay naman ang sabi ng sorry ng doktor na gumawa ng test sa tuwing napapa-aray ako.Haha.
Bandang alas dose na ako dinala sa room ko. Room 623. Gutom na gutom na ako. Subalit bawal muna daw ako kumain at uminom ng kung anu-ano. Okay fine tiniis ko na lang ang gutom at uhaw.NOFOMOTEM atah yong narinig kong sabi ng nurse kung hindi ako nagkakamali, meaning No Food for Mouth Temporarily. Subalit ilang oras din ang matuling lumipas ay pinakain na rin ako.
TV Marathon lang ang ginawa ko sa loob ng room. Nakikipagtext gamit ang kaliwang-kamay. Masakit ang kanang kamay ko dahil may nakakabit pang dextrose. Minsan dumalaw-dalaw ang nurse, chine-check ang temperature, blood pressure, nagtatanong kung ilang beses umihi at dumumi. May drama pa ang mga nurses na kapag nagbibigay ng medication sa pasyente ay nakasuot ng Yellow na damit at may nakasulat na DON’T DISTURB.ON MEDICATION. Tinanong ko naman ang nurse bakit ganoon suot nila, para daw iwas pagkakamali sa pagbibigay ng gamot.Si Karla, Anna, Mitch, Mia, Aaron, Vincent, Shiela, at Lovely ang naging nurses ko sa loob ng tatlong araw na pamamalagi sa ospital na ‘yon.Dami nila, papalit-palit.
Dalawang espesyalistang doktor naman ang pabalik-balik at nangangamusta sa kalagayan ko. ‘Yong doktor sa emergency ay di ko na nakita pa. Hulyo 1 ay okay na ako kaya sabi ng doktor ay pwede na akong pauwiin.
“Dok,hindi po ba ako ooperahan? Sabi kasi nu’ng doktor sa emergency, eh” . Ako ay nagtanong.
“Walanghiya ka” At napamura ang doktor sa tanong ko. ”Hindi. Gusto mo ooperahan ka.? Infection lang ‘yan at kaya lang ng anti-biotic yan”
At ‘yon nakahinga ako ng maluwag.Maluwag na maluwag. Hindi pa pala ako mamamatay. Hindi pa. Marahil ay dahil isa akong masamang damo. Hindi pa ako kukunin ni Lord kasi siguro hindi pa tapos ang misyon ko sa mundo. Kakapasa ko pa lang ng CPA Board exam at hindi ko pa na-eenjoy ito. Hindi ko pa nga nakukuha lisensya ko. Hehe.
At dahil pwede na akong umuwi, inasikaso ko na ang hospital bill ko. Wala naman akong kasama sa ospital kaya ako na ang nagproseso ng lahat. At kaya ko pala.
Nanlaki naman ang mata ko sa babayarin.21k. Eh, tatlong araw lang naman ako don. Pero ayos lang at sagot naman ‘yon lahat ng Intellicare at Philhealth.
AT nakauwi na rin ako!
Nga pala,kung ano ang tunay kong sakit, sekreto na lang. Ako at ang doktor lang ang tangeng nakakaalam. At magaling na rin naman ako. Nga pala ulet, itago na lang natin ang ospital sa pangalang Makati Medical.
Mensahe sa lahat: Alagaan ang sarili para hindi magkasakit.
 |
| Kamay ko! |
Hunyo 29, 2011. Wala akong magawa kundi ang tiisin muna ang pananakit ng ibabang bahagi ng tiyan habang nakaupo sa wheelchair na ‘yon ng ospital.Pangalan.Tirahan.Edad.Trabaho.Kompanyang pinapasukan.Ito ay ilan lamang sa mga impormasyon na nais malaman ng nasa Admission Department bago ako dinala sa Emergency Department.
Sa kauna-unahang pagkakataon, nakasakay ako ng wheelchair habang tulak-tulak ng naka-unipormeng nurse. Nag-antay muna ako ng napakatagal na minuto bago inasikaso ng nurse. Naiintindihan ko rin naman na may marami pang ibang pasyente na mas mauna sa akin at mas malala pa ang karamdaman. Wala naman akong choice, so ayos na lang na mag-antay habang namimilipit sa sakit. Naalala ko tuloy ang teleseryeng sinubaybayan ko dati na binibidahan nina Gretchen Barreto at Bea Alonzo,ang MAGKARIBAL. Ang linyang ito ang tumatak sa aking isipan: "Ipikit mo lang para hindi mo maramdaman ang sakit" . Ipinikit ko na lamang ang ang aking mga mata habang naghihintay.
Tinawag ang pangalan ko ng doktor.Nakahinga ako ng maluwag kahit papano dahil simula na ata ng pag-aasikaso nila sa akin. Hirap man maglakad ay tinungo ko ang klinik ng doktor.Question and Answer portion lang ang nangyari. Inilahad ko sa doktor ang mga pangyayari sa buhay-buhay bago ko isinugod ang sarili sa ospital. Oo, sinugod ko ang sarili sa ospital ng buong tapang alas-kwatro ng madaling araw. May check-up portion din sa aking katawan.
“Parang kelangang operahan ‘yan,” wika ng doktor na ikinagulat, ikinagimbal, ikinatakot at ikinakaba ko. Ni minsan ay hindi ko pinangarap ang eksenang ito.
“Dok,pwede po ba akong mamatay sa operasyon,?” tanong ko.
“Mas gugustuhin ko pang mamatay kesa dala-dala mong nabubulok’yan sa loob ng katawan”. Ang kaninang gimbal, takot, gulat at kaba ay mas lalong nadagdagan sa tinuran ng doktor. Kung anu-ano na ang pumasok sa aking isipan. Iniisip ko na sana panaginip lang ang lahat.
Kelangan muna daw akong i-confine para sa mga tests na gagawin. Nagdarasal pa rin ako na sana, na sana lang ay hindi aabot sa operasyon ang lahat.
Sa loob ng emergency room, pinahiga sa kama, gumawa ang nurse ng daanan ng gamot sa kanang kamay ko. Masakit ang TUSOK ng KARAYOM. Kumikirot. Ilang saglit lang ay naka-dextrose na ako. Binigyan ako ng pain reliever through injection at kung anek anek pang gamot na sinabi naman ng nurse ang pangalan subalit di na ako nag-effort na tandaan pa.
Pitong oras din ako sa emergency room. Marami ang tumingin at nagtanong sa akin.Paulit-ulit. Iba’t ibang doktor . Minsan umeeksena pa ng tanong ang nurse. Parang sirang plaka ang mga tanong. Para akong star witness sa isang criminal case ang takbo ng eksena. May nagpakilala pang surgeon na marahil siyang oopera sa akin kung minalas-malas.
Naranasan ko rin ang nakahiga sa kama habang tinulak-tulak ng nurse ang kama habang maraming tao sa dinaraanan namin .Tinakasan atah ako ng lahat ng hiya sa katawan sa mga oras na ‘yon. Siguro dahil buhay ko ang nakasalalay sa mga panahong iyon. Dadalhin daw ako sa Ultrasound section. Isinakay ako sa elevator. Kasya pala sa isang elevator ang kama.
Akala ko masakit masyado ang ginagawa sa Ultrasound, hindi naman pala. Yon lang, kapag dinadaanan ng isang object na pang ultrasound na nilalagyan ng KY Jelly yong infected areas ay masakit talaga. Panay naman ang sabi ng sorry ng doktor na gumawa ng test sa tuwing napapa-aray ako.Haha.
Bandang alas dose na ako dinala sa room ko. Room 623. Gutom na gutom na ako. Subalit bawal muna daw ako kumain at uminom ng kung anu-ano. Okay fine tiniis ko na lang ang gutom at uhaw.NOFOMOTEM atah yong narinig kong sabi ng nurse kung hindi ako nagkakamali, meaning No Food for Mouth Temporarily. Subalit ilang oras din ang matuling lumipas ay pinakain na rin ako.
TV Marathon lang ang ginawa ko sa loob ng room. Nakikipagtext gamit ang kaliwang-kamay. Masakit ang kanang kamay ko dahil may nakakabit pang dextrose. Minsan dumalaw-dalaw ang nurse, chine-check ang temperature, blood pressure, nagtatanong kung ilang beses umihi at dumumi. May drama pa ang mga nurses na kapag nagbibigay ng medication sa pasyente ay nakasuot ng Yellow na damit at may nakasulat na DON’T DISTURB.ON MEDICATION. Tinanong ko naman ang nurse bakit ganoon suot nila, para daw iwas pagkakamali sa pagbibigay ng gamot.Si Karla, Anna, Mitch, Mia, Aaron, Vincent, Shiela, at Lovely ang naging nurses ko sa loob ng tatlong araw na pamamalagi sa ospital na ‘yon.Dami nila, papalit-palit.
Dalawang espesyalistang doktor naman ang pabalik-balik at nangangamusta sa kalagayan ko. ‘Yong doktor sa emergency ay di ko na nakita pa. Hulyo 1 ay okay na ako kaya sabi ng doktor ay pwede na akong pauwiin.
“Dok,hindi po ba ako ooperahan? Sabi kasi nu’ng doktor sa emergency, eh” . Ako ay nagtanong.
“Walanghiya ka” At napamura ang doktor sa tanong ko. ”Hindi. Gusto mo ooperahan ka.? Infection lang ‘yan at kaya lang ng anti-biotic yan”
At ‘yon nakahinga ako ng maluwag.Maluwag na maluwag. Hindi pa pala ako mamamatay. Hindi pa. Marahil ay dahil isa akong masamang damo. Hindi pa ako kukunin ni Lord kasi siguro hindi pa tapos ang misyon ko sa mundo. Kakapasa ko pa lang ng CPA Board exam at hindi ko pa na-eenjoy ito. Hindi ko pa nga nakukuha lisensya ko. Hehe.
At dahil pwede na akong umuwi, inasikaso ko na ang hospital bill ko. Wala naman akong kasama sa ospital kaya ako na ang nagproseso ng lahat. At kaya ko pala.
Nanlaki naman ang mata ko sa babayarin.21k. Eh, tatlong araw lang naman ako don. Pero ayos lang at sagot naman ‘yon lahat ng Intellicare at Philhealth.
AT nakauwi na rin ako!
Nga pala,kung ano ang tunay kong sakit, sekreto na lang. Ako at ang doktor lang ang tangeng nakakaalam. At magaling na rin naman ako. Nga pala ulet, itago na lang natin ang ospital sa pangalang Makati Medical.
Mensahe sa lahat: Alagaan ang sarili para hindi magkasakit.
Subscribe to:
Posts (Atom)